|
« تا زنده ام می نویسم .اگر هم رفتم ؛ گوشه ی دل نوشته هایم را به خردورزان می سپارم تا تمامی گوشه ها را به شوق تازه شدن ورق بزنند... در مرام دانشگران منابع انسانی مردن نیست.. هر آنچه هست رفتن است ، رفتن برای رسیدن و تغییر برای تازه شدن....» (سامرند.داودی) دقایقی میهمان ناخودآگاه ذهن می شوم و به یاد می آورم که از هنگام تحصیل در سازمان مدیریت صنعتی تا کنون و یا بهنگام خواندن کتب مدیریتی هر گاه با واژگان برنده برنده یا برنده و بازنده مواجه شده ام ، حس غریبی مرا فراگرفته و همان ناخودآگاه میزبان ، مرا بر کرسی عدم اطمینان نشانیده است . مساله ای تکراری که هیچگاه فلسفه ی دوبارگی آن را نیندیشیده ایم و صرف شنیدن یا خواندن کتب مدیریتی ، باز تکرار آنرا منطبق با واقع دانسته ایم ! براستی راهبردیست های حرفه ای چگونه می توانند چشم بسته دوبارگی این واژگان غلط را در دانش منابع انسانی بپذیرند.ودقایقی هرچند کوتاه حاضر به بازبینی این اشتباه مدیریتی نشوند؟ آیا هیچگاه از خود پرسیده اند تنفس برمبنای برد وباخت ، چگونه هدف گذاری کسب و کار را بهم می ریزد و محیط زیست را با هاله ای از تردید و زایش برتری جویی مواجه می کند؟ چنانکه بپذیریم که بجای نگرش برنده و بازنده مروج برنده ؛ برنده باشیم باز هم با تفسیر زندگی بعنوان میدان مسابقه هویت انسانی خود را به چالش کشیده ایم. پرسش این است که بردبرد مدنظر، چه پیام مثبتی برای جامعه دربرداشته است؟ پاسخ بار منفی آن است (نفی مثبت) . چه هرآنچه از واژگان برد برد به ذهن متبادر می شود مبارزه ی نفس گیربرای بقا است . این درحالی است که فلسفه ی حیات مصالحه وهم اندیشی برای بقا است.زندگی ماوای هم افزایی است نه میدان مسابقه . در دانش منابع انسانی کاربرد واژگان برنده و بازنده اهانت به شعور انسانی هستند. بویژه برای کشورهای به اصطلاح جهان سوم که در رقابتی نفس گیرگرفتار تراژدی تاسف بار برنده و بازنده شده اند. اگر هم تفکرات خود را برمبنای برنده برنده پایه ریزی کنیم .بازهم دچار اشتباه فاحش مدیریتی شده ایم . چرا ؟ چون در رقابتی نفس گیر گام گذارده ایم و علیرغم برنده بودن دغدغه ی بازنده بودن را دوباره خواهیم داشت چون همچنان برای برتر ماندن تلاش می کنیم و این مسابقه ی کذایی تسلسل وار ادامه خواهد یافت.حتی اگر برنده هم باشیم بازهم حس برتری جویی خود را نسبت به دیگران حفظ کرده ایم . بنابراین برنده برنده بودن هنر نیست ، هنر بهتر بودن بر مبنای شایستگی هاست . برتری جویی خطرناک ترین پدیده ی تاریخ است که در ناخودآگاه خود جای داده ایم و همواره تکرار می کنیم. در فضای شایستگی برنده بودن مطرح نیست ، آنچه هست درک صحیح موقعیت هاست ، درک فرصت مداری است ، فخر فروشی فردی یا تکبر گروهی درکارنیست ، حمیت تیمی و گسترانیدن شعور ملاک است. در فضای شایستگی توسعه معنا می یابد. نه توطئه !! در چنین فضایی سرمنشا عدالت توسعه است و خرد جمعی از توسعه مایه می گیرد. بنابراین در دانش منابع انسانی بایستی واژگان برنده و بازنده را کنار بگذاریم و ذهن را به جایگاه حقیقی خود بازگردانیم. در باور ما یک راهبردیست حرفه ای با چرخش ظریف زبانی بجای واژگان کهنه و رنگ و روباخته ی برد و باخت از واژگان « کامیاب و ناکام» بهره می گیرد و کسی که با احراز شایستگی به هدف غایی و از پیش تعیینی ( با عنایت به هدف گذاری ، خط مشی ، چشم اندازو استراتژی تدوینی) دست یافته و بعبارت بهتر کامیاب ( کامروا) شده است ، برنده ی فضای رقابت محسوب نمی شود. بلکه در وادی شایستگی بهتر بودن خود را به اثبات رسانیده و از فرصت ها بنحو احسن ودر راستای هم افزایی جمعی بهره گیری نموده است. فراموش نکنیم که نص رقابت برای ازمیدان بدر کردن دیگری است اما درفضای شایستگی کامیاب کسی است که در وضعیت آلفا انرژی مثبت انسانیت را دراختیار پیرامون قرار می دهد و هیچگاه بار منفی برتری جویی را القا نمی کند. کوتاه سخن اینکه کاربست واژگان کامیاب و ناکام بجای واژگان برنده و بازند ه به اندازه ای مهم است که گذشته از فضای زندگی ، فضای اصلی کسب و کار را ( که خود جزئی از فضای زندگی است) تحت الشعاع خود قرار می دهد و بجای القای حس رقابت و برتری جویی ، فضای زندگی را از شمیم شایستگی و بهزیستی عطرآگین می کند. زیرا ذات رقابت اعلان جنگ در فضای کسب و کاراست و خردمندان بایستی واژگان برد و باخت را دودستی به زباله دان تاریخ سپرده و به اصلیت خویش بازگردانند. به امید آن روز ارادتمند شما - سامرند داودی 92/3/16 |
نکته ها